donderdag 12 november 2009, 00:00

50. Double tall decaf soy milk caramel latte macchiato met extra schuim to go

koffie

Vroeger, in het vorige millennium, was een kopje koffie op het station met recht een bakkie pleur. Hetzij zó waterig dat het meer op thee leek of zó sterk dat het plastieke roerstaafje er in oploste. Met het vertrokken gezicht van de echte doorzetter werkten we het naar binnen om toch wakker en warm te worden. Maar van een lekker moment voor jezelf of een stukje verwenbeleving kon je nauwelijks spreken.

In de jaren nul is het bakkie pleur in geruite kartonnen bekertje getransformeerd in een tall soja cappuccino in een mooie witte foambeker met hip logo, dekseltje met verschillende gaten en bobbels en een houten roerstaafje. De ooit simpele vraag “suiker/melk?” heeft zich ontwikkeld tot een uitgebreid gesprek over voorkeuren in bonen, maling, formaat, soorten melk (halfvol/soja/geit), smaakjes siroop, al dan niet cacao of kaneel en zo ja in welk vormpje dan. De complexitiet van dit gesprek en de uiteindelijke bereiding van dit bekertje is dan ook dermate hoog dat bedienend personeel een heuse opleiding tot Barista dient te volgen.

Met zo’n to go-beker op straat zie je er lekker goed bezig uit, maar als het zeikt van de regen of je eigenlijk tentamens moet leren, kun je beter een hele ochtend stukslaan met je Extra Grote Caramel Hazelnut Latte Macchiato to stay. Lekker landerig met je laptop wegzinken in zo’n fijne zware luxe leren nep-Chesterfield. Helaas word je na korte tijd krankzinnig van die ene gezellige cd ‘ontspannen wereldmuziek’ die ze de hele dag draaien (en van de veels te grote koffies natuurlijk). De Coffee Companies, Koffiesalons, Brandmeesters, Kaldi’s, Makkobons weten (voor een mooie prijs natuurijk) al ons koffie-fetisjisme te bevredigen. In winkelstraten of stations en zelfs op de modderige festivalterreinen van Lowlands en De Parade kunnen we tegenwoordig een perfecte espresso krijgen uit een leuk wagentje.

Met de opening van een Starbucks filiaal op Utrecht Centraal dit najaar komt de opmars van de luxe afhaalkoffie in Nederland tot een climax. Pelgrimages naar het geheime Starbucks-filiaal in Hilversum of het recentere filiaal op Schiphol lijken verleden tijd, de smeekbedes worden verhoord; de Amerikaanse keten komt nu echt. Drommen mensen stonden in de rij, volgens sommigen zelfs huilend. Volgens de Nederlandse Vereniging van Barista’s is het geen vooruitgang (en wij zijn dat met ze eens): Starbucks heeft minder goeie bonen, minder goede koffie en minder goede barista’s dan Nederlandse ketens, maar wel een zeer verslavend verwenmoment!

Ook gesignaleerd: Muntthee, Wok to Go

Lezersvraag: Wat is jouw favoriete bestelling?

Deel via Twitter of Facebook

15 reacties

12 november 2009
Adrianus

Sorry….decaf….soja??? Lame!

En die ‘Barista’s’ moeten niet zo miepen; die hebben een niet-bestaand baantje omdat er voldoende mensen zijn die genoeg geld hebben om niet zelf hun koffie in een uitstekende Starbucks metalen (herbruikbare) mok mee the hoeven nemen.
Voor wat de smaak betreft; prachtige BBC docu waarin blijkt dat zelfs de ‘Barista’s’ hun eigen koffie niet kunnen herkennen in een mix van ‘thuis, Amerikaanse keten en echte koffieshop’.
‘Reality of brand’.
Maar, ik bezoek het natuurlijk geregeld, zo’n koffiedinges. En dan bestel ik ‘koffie, zwart’.


12 november 2009

Intens teleurgesteld was ik toen ik naar de westkust van de VS verhuisde en in San Francisco geen StarFucks hoorde te bezoeken. Men werd liever niet gezien bij een keten en dronk koffie bij cafe Flore, Orphan Andy’s of een ander independent koffiehuis. Op die plekken deden ze natuurlijk hun best, maar de Tall (soms decaf) Caramel Macchiato (inderdaad in een herbruikbare mok, waar een halve liter in ging) smaakte toch meer als pleur. Vervolgens vertrok ik naar Taipei waar iedereen die een beetje ‘diou’ (cool) was JUIST en ondanks de verhoudingsgewijs peperdure consumpties in een Starbucks rond hing (minder bij Barista en al helemaal niet bij de talloze Aziatische kopien). Daar werd de bestelling een Tall (soms decaf) Soy Caramel Macchiato: voor de Taiwanezen vanwege hun lactose intolerantie, voor mij vanwege veganisme. Het werd dan wel een Macchiato op z’n Taiwanees: aan de bereiding ervan werkten vier personen gedurende zeker vijftien minuten. Nu woon ik in Frankrijk waar men net zo idolaat van Starbucks is als in Nederland. Niks geen discussie over Starbucks’ geringe bijdrage aan fair trade, slechte arbeidsvooraarden, milieuvervuiling en ook niet over het gevreesde impérialisme américain. Ik kom zelden bij een Franse Starbucks: wat moet ik er in een land waar je op elke straathoek een heerlijke espresso kan krijgen? Mijn halve-liter-mok uit de VS werkt hier ook niet. Fransen denken dat het een collectebus is.


12 november 2009

Starbucks sux.
Wat een smerige koffie, had afgelopen jaar paar bakken in Barcelona. De hype onstaat vooral door types die dat sneue derdewereldland klakkeloos volgen in iedere scheet die het laat.

Sneue koffie, sneue hype.


12 november 2009
Paulina

Pfoe,
wat een drukte in de nieuwe Bucks op Amsterdam Centraal… ik zal de komende week eens in de gaten houden hoe en door wie er met Starbucks emmers de trein in wordt gestapt.

Krijgen we een splitsing in enerzijds Coffee Company types en anderzijds Starbucks mensen, en wat blijft er over van het oranje kioskenvolk? Bijt de NS terug met een vernieuwde railtenderbarrista?


12 november 2009
Flobak

Ik ben Coffee Company type. Cappuccino klein. Voor extra verwenmomenten Hazelnut Lattes en in zomer Ijs Cappucino’s. Starbucks rijen op station snap ik niet, gaan die mensen een half uur eerder van huis voor de koffie? Snelheid is toch het devies op CS. Daar dan graag naar de Shakies, bio koffie en lekkere sapjes of geheimtip de Julia’s de pasta to go. Toch ook door mij gewaardeerd de Kiosk op spoor 4/5, met de aardige meneer zonder ochtendhumeur met nog een “bakkie pleur”.


12 november 2009
simber

Cappuccino all’Italiana per me. Bij voorkeur ook ín Italië, maar dat is weer heel iets anders.
Wat voor mij ook wel een zips-uitvinding is is het staafvormige zakje suiker, dat je zo mooi wereldwijs kunt breken

Verder via Emil z’n Twitter: http://theoatmeal.com/comics/coffee leuk!


13 november 2009
Paulina

Verdomd, tis waar. Ergens gedurende de jaren nul zijn de suikerzakjes gesneuveld!


13 november 2009
Vanessa

Ik heb de charme van de koffie-keten nooit begrepen. Wel om even snel af te halen, maar niet om er daadwerkelijk te hangen. Ben voornamelijk bekend met de Coffee Company. Daar zijn er in de Pijp in A’dam inmiddels 60 van. ‘t Is er niet gezellig, maar wel altijd stampvol. Waarom?
Juist omdat het er niet gezellig is misschien? Dat vind ik dan op zich wel weer een goede reden.
Hoe dan ook, vind ik de koffie van de Coffee Company officieel vies. Dat komt omdat
a) het personeel liefdeloos (en traahaag) koffie voor je maakt
(en dan wel met melk/schuim/cacao een hartje fabriceert en daar dan heel sjagerijnig bij kijkt)
b) de houten roerstaafjes smaak afgeven aan je koffie
c) de koffie eerst veeels te heet is, en dan ineens, boem, ijskoud. En dan valt-ie door de mand, want ik vind met koude koffie op zich niks mis.


14 november 2009
annewiel

zwart
klein
incidenteel (me niet laten verleiden tot een strippenkaart)
to go: coffee company / kiosk op het perron
Ik zie wel meer en meer mensen met thermosbeker koffie van huis in de trein sinds de crisis.


18 november 2009
Adelbrecht

Ik snap de hype totaal niet… Het is gewoon doodnormale koffie. Beter dan automatenkoffie maar het is ook nog steeds een stuk slechter dan koffie in restaurants of Nespresso. Terwijl je daar toch echt minder voor betaald. Ik drink dan een stuk liever mijn koffie thuis ipv. een half uur in de rij te wachten op een teleurstellend bakje…


19 november 2009
Veer

Ik werkte zelf een tijdje als barista in een hipster cafe in Sydney en werd gestoord van de ‘double-decaf-soy-latte-macchiato-with-bio-organic-cane-sugar-but-only-if-it’s-superhot’.
Australiers (die volgens mij stiekem liever op zijn Angelsaksisch een bak sterke thee met melk en suiker drinken) drinken thuis zonder uitzondering hele smerige oploskoffie; alleen buiten de deur doen ze alsof ze koffiesnobs zijn. Hoe hypocriet! En heel vervelend voor de barista die ze mag bedienen.

Ik drink ALTIJD (thuis en buiten de deur) graag een eenvoudige loeisterke zwarte koffie zonder suiker en andere tierelantijnen.


19 november 2009
arjandj

Vergeten we de Senseo niet als koffie-icoon van de jaren ’00?


24 november 2009
Frank

Als we het dan toch hebben over koffie – to – go.
Julia’s op centraal station Amsterdam beschikt over prima Espresso.

Niets geen Starbucks rommel. Water met suiker, brrr.


27 november 2009
K

@ Flobak: ja, precies! Ik snap dat ook niet hoor. Gaan die mensen expres een half uur eerder richting station ofzo? Of nemen ze ‘dan maar’ een trein later dan normaal? Niet te geloven hoe lang die rij is bij de Starbucks op Utrecht CS. Op elk moment dat ik er langs kom (zowel in spits als daarbuiten) is er volk.

Ja, ik zwicht zelf ook heus weleens voor zo’n fijne hype-beker. Maar uisluitend als ik er tijd voor heb (wachten op Schiphol of met vakantie in NYC). Ben in het Utrechtse filiaal nog nie gewesen.

Ik heb, sneuneus, wel een halvelitermok van keramiek gekocht, toen, in NY. Gewoon, omdat ik het zo leuk vond, zo’n aardewerken uitvoering van die kartonnen beker. Net zoiets als die aardewerken frietbakjes of koffiebekertjes-met-deuk die je hebt.


27 november 2009
Paulina

Ik ben er eerlijk gezegd alleen nog maar langs gelopen, de nieuwe Starbucks op Amsterdam CS. Maar moet toegeven – er staan zowaar een stuk of drie tafeltjes die bijna gezellig genoemd kunnen worden. Kom daar maar es om op Amsterdam Centraal.